شرم باد

دلخوش چه باشم وقتی راهی میروم که نمیدانم رو به کجاست

منتظر چه کسی بمانم وقتی میدانم کسی به فریاد نمیرسد

به سوی خدا رفتم و گفت جرمت بت پرستیست

چون از بعضی  ها برای خودم بتی ساخته بودم

من ویرانه ام را نه بر روی خاک ، بر روی هوا ساخته بودم

در سرزمینی که همه در خوابند، همه خوش خیال،

 من در خیال آنهایی هستم که نشسته اند بی خیال

حیف این هواست ، که در آن نفس میکشند، 

چه باری را بر دوش میکشند، به جایی رسیده ایم

که برای تصاحب یک کوه هم شاید همدیگر را بکشند....

این چشمه سهم من و تو بود، نه سهم حوض خانه ارباب

بر تو  که آن درخت پیر را تخت خود کردی، شرم باد