یا علی

شهادت مولای متقیان حضرت علی (ع) را به همه شما دوستان عزیز تسلیت عرض میکنم

ستاره ای به نام علی

تک ستاره آسمان فقر بود…زمانی که این ستاره در آسمان زندگی می درخشید فقر

در آسمان غروب می کرد ، محو می شد ، چون او ستاره درخشان عشق بود…او

نمونه یک انسان کامل بود…او الگوی همه مردمان بود… مهربان بود ، چهره اش همچو

خورشید درخشان بود… شبهای تیره و تار را با حضورش درخشان می کرد ، او  همچو

مهتاب بود…

شبها و روزها در کوچه ها قدم می زد با آن پاهای خسته و  دلی پاک ، در هر خانه ای

یک ستاره می کاشت و آن خانه را درخشان می کرد ، دلهای غم زده مردمان آن خانه

را شاد می کرد… آن کیست که این همه محبت در دلش نهفته است؟ آن کیست که

هر شب به مهمانی در خانه ها می آید؟

آن کیست که مهمانی ناخوانده است؟  از کجا آمده ؟ از سوی چه کسی آمده ؟

همه این سوالها در ذهن مردمان بود…  او یک مرد واقعی بود ، او یک انسان پاک بود…

وقتی که در سحرگاه عشق داشت نماز عشق را به جا می آورد از آسمان زندگی

محو شد و به سوی دیاری به نام بهشت رهسپار شد…  کجاست او که تن بی جان ما

را با حضورش جان می داد…؟  کجاست او که مهربانی را همیشه به ما هدیه میداد؟
 
او اینک بهشت است ، آنجا مهمان همیشگی خداوند است… اینک وقتی به آسمان

تیره و تار  نگاه می اندازیم هزاران ستاره را می بینیم که می درخشد ، در بین تمام

این ستاره ها یک ستاره درخشان به نام علی دیده می شود ، ستاره ای که دیگر نمی

تواند آن محبت و مهرش را به مردمان هدیه دهد ، او ستاره ای است که با تمام ستاره

های دیگر فرق دارد…

او ستاره ای است که اینک در آسمان پر از عشق در دیاری به نام بهشت می تابد

ستاره ای که در یاد همه ما شیعیان جهان خواهد ماند.....

علی کبوتری بود عاشق که بر روی بام تمام خانه ها می نشست و به آنها مهر و

محبت هدیه میداد…اما مدتی نگذشت که صیادی آمد و بال آن کبوتر را شکست…دیگر

کبوتری نبود ، مردمان آن کبوتر را به دست خدا سپردند و با نگاهی به آسمان تاریک

اشک می ریختند…و  آن صیاد را نفرین می کردند… پس نفرین بر آن صیاد که کبوتر

عاشق را از ما گرفت…! اینک او از بهشت خدا هوای ما را دارد و مهر و محبتش را به

ما می رساند …

در سحرگاه تلخی ، ستاره عشقمان خاموش شد  ، خورشید درخشانمان غروب کرد ،

کبوتر عاشقمان به دنیایی دیگر سفر کرد …

نفرین بر تو ای صیاد که علی را از ما گرفتی ، لعنت بر تو!

یا علی