دوای دردم

گاهی خسته و گوشه گیر ، بیا و دستهای مرا بگیر
گاهی بی حوصله ودلتنگ ، بنشین در کنارم ای بهانه ی قشنگ
گاهی که زندگی برایم معنا ندارد ، تو را میبینم و دلگرم میشوم
در گوشه ای تنها نشسته ام ، تو نیستی و من پر از دلتنگی ام
وقتی باشی دلم دیگر بهانه نمیگیرد
اگر هم دلگیرم ، با صدای تپشهای قلبت آرام میگیرم....
آن نوازش هایت ، بوسه هایت ، به من عشق میدهد، مرا امیدوار میکند
کجایی که نیاز دارم به بودنت ، به بوسه هایت ، به آغوشت....
یک لحظه نبودنت هم کافیست که دلتنگی و انتظار دلم را اسیر کنند .
دوباره بیا و بگو دوستت دارم ، این دوای هر درد بی درمان من است...