تنها سر پناه او

تنها سرپناه او

 

باران می بارد ، مثل خنجر در دل مرد عاشق  مینشیند و او را عاشقتر میکند....

 

باران می بارد ، چه با شور و نشاط میبارد ، می بارد و او را پریشان میکند....

 

می بارد و او را به یاد گذشته های تلخ  زندگی اش  می اندازد.........

 

او نیز مانند باران می بارد ، در زیر آن قدم میزند و می بارد همچو باران آسمان....

 

کوچه ای خلوت ، صدای شرشر باران ، پنجره های بسته ، و مردی دلشکسته....

 

قدم میزند و ترانه عاشقی را پیش خود زمزمه میکند....

 

چهره ای خیس تر از باران ، و گونه ای دلشکسته تر از ابر سیاه سرگردان....

 

می بارد باران ، قدم میزند مرد پریشان در این کوچه سرد و خالی از محبت......

 

تنهای تنها ، خسته خسته ، گریان گریان ، پریشان پریشان شاهد عزای آسمان....

 

باران می بارد و سیل به پا میکند ، همچو چشمهای او........

 

آن تنها سیلی از اشکهای چشمانش بر روی گونه اش جاری است...

 

جاری است و کسی دلسوز آن نیست.......

 

جامه سیاه آسمان ، چشمهای خیس آسمان ، صدای فریاد همراه با بغض آسمان

ندای شبی تلخ را برای آن مرد تنها میدهد.........

 

خیس خیس ، مجنون مجنون ، ساکت ساکت ، لرزان لرزان همچو در انتظار طلوع آسمان.....

 

کوچه ای بی عاطفه ، دلی در گرو خلوت شبانه ، و سکوتی که تنها با صدای شرشر

باران شکسته شده است........ وای وای وای ........ یک فاجعه تلخ.........

 

 

سکوت ، تاریکی ، اشک ، تنهایی ، غم ، سیاهی

اما یک سر پناه ....... یک دلخوشی

آری

 

 

همان باران